Onvergetelijke woorden van Martin R.

Vandaag hebben Felix en ik een literair uitje gemaakt.

We waren in Dordrecht op de boekpresentatie van 'Ik heb overal spijt van', dé biografie van Paul Léautaud, geschreven door Mels de Jong (oom van Felix). Mels de Jong heeft al eerder geschreven over deze Franse auteur, toneelschrijver, dierenvriend. En nu heeft dan ook de officiele biografie het licht gezien.

M.R. is een groot fan van Léautaud en is daarmee ook een grote stimulans geweest om ervoor te zorgen dat Mels de Jong deze biografie ging schrijven. In de eerdere uitgaves over Léautaud was het telkens M.R. die zorgde voor een uitgebreid voorwoord. Aan hem was vandaag dan ook de eer het eerste exemplaar uit te reiken aan de biograaf.

Een groot deel van zijn rede hebben wij door omstandigheden niet kunnen horen. De laatste tien minuten echter wel en waren we nog even getuige van zijn unieke manier van oreren en zijn grote liefde voor Connie Palmen.

Na afloop van de presentatie was daar de mogelijkheid van signeren. Nadat de biograaf het boek van Felix had voorzien van een persoonlijke krabbel, vroegen wij ook de inleider een pennenstreek in het boek. M.R. vond het eigenlijk een te grote eer voor het boek van Mels, maar pakte toch de pen ter hand.

Felix vroeg nog even aan M.R. of het boek ook vertaald zou gaan worden in het Frans en daarop volgde een emotionele klaagzang over het niet-waarderen van de Fransen voor de auteur Léautaud, die volgens hem te vergelijken was met 'onze' Jan Cremer.

M.R. draaide zich naar mij om en zei met zijn karakteristieke stem: "zie hier, is dat jouw vriendin? Een échte Léautaud-vrouw. Een volle, mooie vrouw. Een vrouw die geleden heeft, maar die het leed heeft afgeworpen."

Wijze woorden, dacht ik toen. Waarom zou zo'n erudiete man niet meer welkom zijn bij de Tros?

Maar, helaas, de nekslag moest nog komen, want hij vervolgde: "Ja, zo'n vrouw! Daar hield Léautaud van; niet te intelligent!". En ja, daar stond ik. Wat kon ik zeggen? Hier zat toch een man met enorme literaire kennis en een vracht levenservaring. Mijn enige conclusie kon zijn, dat de verwardheid toch echt was toegeslagen. Maar: dat ik wellicht ook getuige ben geweest van zijn laatste wijze woorden: "Een volle, mooie vrouw"...

De engel Gabriël

Op een dag, duizend jaar geleden, stuurde God de aartsengel Gabriël naar de aarde om na te gaan wie daar goede mensen waren en wie slechte. Gabriël vermomde zich soms als een oude vrouw of als een oude man of als een jonge man.

Op een dag toen hij rondliep vermomd als een arme uitgeputte en stumperige oude man, bezocht hij het huis van een arme vrouw en zei tegen haar: "Och, mevrouw, in Gods naam, geef me alstublieft een hapje te eten. Ik heb twee dagen niets gehad."De vrouw antwoordde: "Ik heb alleen maar tortilla's en dit kleine beetje bruine bonen, maar ik zal het met u delen als u wilt."Zo deelde de arme weduwe haar eten met de oude man. Toen hij klaar was stond de oude man op en zei: "God zegene u, mevrouw, en vermenigvuldige honderdduizend keer het eerstvolgende dat u gaat doen." Daarop vertrok hij.

De oude vrouw bleef zitten nadenken: "Wat zal ik klaar maken voor het avondeten? Ik heb niets in huis." Ze stond op, pakte een stenen pot waarin ze een paar centen verborgen had en begon te tellen, terwijl ze zei: "Kijken of er genoeg is om een handje maïs te kopen voor het avondeten."
Ze begon het geld te tellen. Je kunt je haar schrik voorstellen toen ze er drie dagen over deed om al het geld te tellen dat als een wonder uit de stenen pot te voorschijn kwam.

Een paar dagen daarna verscheen er een arme aftandse oude man op het landgoed van een rijke oude dame en zei: "In Gods naam, help me mevrouw, ik heb geen hap gegeten in twee dagen." De vrouw wilde hem wegjagen zoals ze altijd gedaan had met alle armen. Maar ze herinnerde zich hoe haar buurvrouw geluk gehad had en daarop zei ze heel vriendelijk: "Ga hier maar zitten, beste man, ik ga eten voor u halen."

Ze ging vlug naar de keuken, pakte een van haar knechten zijn eten af en bracht dat naar de oude man. Toen die klaar was zei hij tegen haar: "God zegene u, mevrouw, en vermenigvuldige honderdduizend keer het eerstvolgende dat u gaat doen." Toen de oude man de deur uit was, zei de vrouw: "
Nu ga ik naar mijn kamer, al mijn geld te voorschijn halen en het tellen."

Maar eerst ging ze naar de w.c. om te plassen... en daar zit ze nu nog.

Radio Bergeijk op TV - vervolg

Voor wie de eerste aflevering heeft gemist, en toch wil weten wat hij/zij gemist heeft:

Radio Bergeijk op televisie

Sinds twee weken kunnen we ook op televisie genieten van Radio Bergeijk. Al jaren genieten Felix en ik enorm van de radio-uitzendingen van Radio Bergeijk. Zo erg zelfs dat we een aantal jaren geleden naar Bergeijk zijn afgereisd. We hebben tijdens deze studietocht uiteraard een kopstootje gedronken in Cafe Beeks en ons hotel lag vlak tegenover de Xanadu. Om de sfeer compleet te maken hebben we 's avonds bingo gespeeld in een ruimte achter de plaatselijke friettent.

En nu is dan "de zendtijd voor lokale omroepen" uitgebreid naar de televisie. En? Ik vind het geweldig! Peer en Toon zijn precies zoals ik ze in mijn hoofd had gehaald en de reportages op locatie zijn briljant!

Dus: iedere maandagavond om 22:50 uur op Nederland 3!

Het Groot Nederlands Dictee

Vanavond was het weer zover! Het Groot Nederlands Dictee.
Extra moeilijkheidsgraad dit jaar: Een nieuw groen boekje; een veelgebruikt wit boekje en zoals altijd onbegrijpelijke woorden.

Isis had 38 fout..

Kun jij ze vinden? Uiteraard zonder spieken?

Een soapopera

De vrouw die het hippe grand café binnen liep, een miss Twiggy aan de goede kant van de veertig, was smaakvol uitgedost in een bordeauxrode deux-pièces en een blouse met ovale vlakken, het precieuze gezicht perfect in de make-up.

Op de bühne van het horeca-etablissement stond een discjockey die death metal en frankofone hiphonummers mixte tot een eclectische brij; een a-muzikaal karweitje waarvan nochthans al menige live-opname was gemaakt. Enfin.

Te midden van de pret makende jongelui leek praten ten enen male onmogelijk; maar ondanks de ten hemel schreiende herrie wist de bij de ober in het gevlei gekomen vrouw een breezer en een schaaltje petitfours te bemachtigen.

Ze keek wel haast smachtend naar de deur, maar werd bij wijlen afgeleid door een slecht afgerichte Dobermann Pincer die niet alleen stonk, maar eens temeer met continu geblaf het .. versjteerde.

Daardoor miste ze de entree van een fijn gebouwde, wat oudere - Harry Potterbrilletje onder een cabareteske coupe van witte krullen- die bij de bar zijn stereotiepe caipirinha bestelde voordat hij haar ontwaarde.

Hij zoende haar vluchtig en begon haar op even onheuse als dedainieuze wijze toe te spreken: dat gedoe van Cupido met zijn pijl en boog was over-en-uit; het verplichtte hem hun ontwrichte latrelatie te beeïndigen.

Zij wist zo eentweedrie geen adremme reposte te bedenken, maar verkocht hem een volmaakt kletsende oorvijg; hij belandde op de grond zodat hij, klem geraakt tussen het meubilair, eruitzag als een knockout geslagen bokser.

Hij kreunde, en terwijl de muziek uitfadede, haaste zij zich verdwaasd de zaak uit -onder applaus, dat wel, en toen zij de drempel over ging en half buiten stond, was nog net te horen dat ze hem halfluid uitmaakte voor guppie.

Nou: wat maken mijn lezers ervan? Martin Bril was de schuldige bedenker, Bart Chabot maakte net iets minder fout dan ik:

Woede

Boekenweekgeschenk 2001
Woede - Salman Rushdie

Sinds een paar dagen heb ik weer een nieuw leesboek in mijn tas, om de dode momenten tijdens het wachten op een bus te vullen. Het boek stond al enige tijd in mijn kast, maar heb het nog niet eerder open geslagen. Stom, want het boek boeit me al vanaf het eerste woord..

Prachtige zinnen geschreven door Salman Rushdie, die lezen als een gedicht.

Vandaag wil ik een klein stukje citeren (wellicht gebeurt dat de komende dagen nog wel eens) omdat het zo actueel lijkt, terwijl het tijdsbeeld van deze scène in het boek de jaren 70 is:

.. Wanneer hij zijn gedachten over het eeuwige probleem van autoriteit en het individu onder woorden probeerde te brengen, hoorde hij soms hoe Dubdubs stem hem aanspoorde. Dit aren etatistische tijden en Waterford-Wajda bood hem een kan niet met de meute mee te hoeven huilen. De staat kon je niet gelukkig maken, fluisterde Dubdub hem in het oor, kon je niet goed maken of een gebroken hart helen. De staat bestuurde scholen, maar kon hij je kinderen liefde voor het lezen bijbrengen of was dat jouw taak? Er bestond een ziekenhuis, maar wat kon dat doen aan het hoge percentage mensen dat naar de dokter ging als het niet nodig was? Er bestond een woningwet, jazeker, maar burenzin was geen speerpunt voor de overheid....

Wereldvertelrok

Afgelopen donderdag heb ik een bijzondere vrouw ontmoet. Het was, door tijdnood, een kortstondig gesprek, maar ze zit nog wel in mijn hoofd.

De vrouw is beeldend kunstenares en had een gesprek met mij omdat zij graag ter ondersteunende begeleiding, artistieke activiteiten wil ondernemen met mensen die beschikken over een persoonsgebonden budget en die de behoefte hebben om zich op een creatieve wijze verder te ontwikkelen.

Ook al twijfel ik of ónze clienten hier vraag voor hebben, ik denk zeker dat ze iets kan betekenen voor deze mensen, die door een lichamelijke of psychische beperking behoefte hebben aan extra aandacht en zorgverlening.

Maar waar ik nu het meest aan heb gedacht de laatste dagen, was aan een project waar zij over vertelde: 'de wereldvertelrok'. Dit is een rok met allemaal zakjes. In elk zakje zit een verhaal van een vrouw. Gelukkige vrouwen, depressieve vrouwen, allochtone vrouwen, vluchtelingenvrouwen, mishandelde vrouwen, kortom: vrouwen met een verhaal.

Deze rok trekt ze aan en wordt gevraagd voor lezingen, bibliotheken, symposia. Naast het alleen dragen van de rok, vertelt ze ook de verhalen die in de zakjes zitten opgeborgen.

Mijn nuchtere ik zegt: "wat voor zin heeft dit?"; mijn romantische ik vindt het bijzonder...

Uit de hoogte

Via de e-mail kreeg ik vandaag een plaatje toegestuurd met de volgende tekst daarbij vermeld:

The following is a picture taken directly above these camels in the desert at sunset. It is considered one of the best pictures of the year. Look closely, the camels are the little white lines in the picture. The black you see are just the shadows!!

Isis is het ermee eens dat dit weleens een van de beste foto's van het jaar kan zijn. Nu blijft alleen de vraag: welk jaar?