Laat de kurken maar knallen!

Gnif.. gnif.. gniffel..

Ik kan hier toch zo van genieten...
Helaas nam NOVA/Den Haag Vandaag net afscheid van zijn kijkers, want er is niets nieuws meer te vertellen, alles schijnt gezegd te zijn. Na afloop van een voetbalwedstrijd kan ik ook nooit genoeg krijgen van het geouwehoer, maar dat is niets vergeleken met geouwehoer over politieke kronkels.

Gisterenavond, vannacht, vanmorgen, vanmiddag, vanavond: ik heb genoten!
Wederom probeerde onze Rita van alles te Verdonkeremanen.
Wederom was ze niet eerlijk, niet oprecht en niet recht door zee.
En eindelijk heeft dit consequenties gehad.

Van mij had niet het hele kabinet hoeven te vallen. Rita weg was genoeg voor mij geweest. Zo'n vrouw is toch niet te handhaven!
Maar als de briljant geregisseerde reactie van D66 inderdaad tot gevolg heeft dat we ook afscheid mogen nemen van Jan Peter, ga ik eindelijk met een gerust hart slapen.

Dag Rita!
Dag Jan-Peter!
Dag Piet-Hein!
Dag Johan!
Dag Maria!
Dag Henk!
Dag Sybilla!
Dag Karla!
Dag Cees!
Dag Aart-Jan!
Dag Hans!
Dag Gerrit!
Dag Ben!
Dag Agnes! (wie???)

Zullen we op jullie afscheid samen de kurken laten knallen?
Opdat Nederland misschien weer een kabinet krijgt dat een groen, humaan en sociaal beleid zal bieden!

2006 - Slachtpartij in Neurenberg?

Op vakantie heeft mijn broer GJ een lijvig boek gelezen over Nederland tijdens de WK 1974. In der herhaling, want hij had het boek volgens mij al diverse malen doorgenomen.

Samenvatting van het boek: HET WK VOETBAL VAN 1974. Het Nederlands elftal verbaast vriend en vijand met gedurfd en succesvol aanvalsspel - totdat op die Zwarte Zondag van 7 juli alles misgaat: het kunstzinnige team dat de wereld een lesje voetballen leert, wordt in de finale op schijnbaar immorele wijze gestuit door West-Duitsland. Voor Nederland wordt die wedstrijd daarom wel het einde van de jaren zestig genoemd: het is uit met de illusies, een trauma met langzamerhand mythologische dimensies is geboren.

Dat zo'n WK zoveel stof kan opleveren voor 1 land, daar was ik toch wel van onder de indruk. Ik ben dan ook te jong om last te hebben van het opgelopen nationale trauma.

Nu wil ik niet zeggen dat de wedstrijd van gisteren een traumatische ervaring zal zijn voor ons Nederlanders, maar ik denk wel dat je een leuk boek kunt schrijven over alles wat er gisteren is gebeurd.

De omslag heb ik alvast ontworpen, wie schrijft de inhoud?

3x11 jaar, is dat geen feest???

We zijn weer terug. Na een zalige vakantie in Bitez, weer in Nederland aangekomen. Na een zeer voorspoedige vlucht, landden we zonder kleerscheuren met teveel sigaretten in onze koffer weer op Schiphol.
Bij de douane nog een paar netelige momenten meegemaakt, omdat wij er tussen uitgepikt werden voor een extra scan van onze bagage. Gelukkig had de desbetreffende douanier niet al te veel oog voor zijn scherm en heeft hij de rookwaren niet kunnen ontdekken.

Bitez was echt een fantastisch oord om te vertoeven. Uiteraard erg toeristisch, maar gelukkig wel kleinschalig gehouden. We zaten in een erg gezellig appartementencomplex, wat niet qua luxe een aanrader is, maar wel als je van het campinggevoel houdt.

Woensdag hebben we lekker niet veel gedaan. Ik dan eigenlijk. Michael had het al gelijk erg druk met zijn werk dus zat hij er weer midden in.

En donderdag zou dan eigenlijk de apotheose van onze vakantie moeten worden. Ten eerste natuurlijk mijn verjaardag en ten tweede het lang verwachte concert van Robbie Williams.
's Ochtends werd ik gewekt met een zeer uitgebreid champagne ontbijt om mijn verjaardag in te luiden. Daarna kwamen mijn ouders, de moeder van Michael en mijn schoonzus en zwager met Danilo langs. Het was even gezellig, maar we zaten nogal op de wip want om half drie zouden wij bij Frans en El zijn om ons klaar te maken voor hét concert.

Gelukkig dat mijn lieve vader ons een lift aanbood naar Haarlem waardoor wij gelukkig op tijd konden aantreden.

En toen naar de Arena.... De stemming zat er goed in en we waren erg uitgelaten. Dit moest en zou een superavond gaan worden. Oké, het broodje smaakte me niet erg, maar dat zou de pret toch niet gaan drukken... Om vier uur sloten wij aan bij de rij met vele fans die allen graag vooraan bij Robbie het concert wilden meemaken.

Omdat ik jarig was, wilde Robbie zelfs met mij op de foto!

Eenmaal binnen, begonnen bij mij de koorststuipjes helaas op te komen. Het was bloedheet in de Arena en ik voelde me beroerder en beroerder worden. Helaas daarmee ook de paniek dat het weleens helemaal niet zo'n leuke avond zou worden. En dat werd het ook niet!

Zalıg weer!

Even een berıchtje om te vertellen dat we het geweldıg hebben hıer. Het ıs lekker weer, we verkeren ın goed gezelschap en de alcohol vloeıt welıg.

We hebben het zalıg en eıgenlıjk nıet veel te vertellen. Ik zou ıets kunnen zeggen over de kakkerlakken dıe ons gezelschap houden, of de meubelen dıe spontaan breken als we eraan zıtten, maar dat zou zo'n negatıef beeld geven van onze vakantıe. En dat ıs echt nıet nodıg, we genıeten met volle teugen.

Waarschıjnlıjk ıs dıt berıchtje een beetje onleesbaar vanwege de bızarre tekens dıe voorkomen op een Turks toetsenbord...

Tot later

Nog een paar uurtjes en we gaan niet meer op vakantie, neen, dan ZIJN we op vakantie.
Misschien dat ik tussen het zonnen, rusten, slapen en lezen nog tijd kan vinden om een stukje in het blog te schrijven. Misschien ook niet...

De laatste week is in elk geval voorbij gevlogen. Een deadline van een website is verschoven en ook de ander is al in zo'n ver stadium dat de klant heel tevreden is en ons een fijne vakantie gunt.
De dierenarts hebben we overgeslagen. Michael vindt zichzelf een echte kattenexpert en het abces onder het kinnetje van Biotex is volgens hem erg onschuldig. Ik moet me er maar bij neerleggen..
De gordijnen zijn opgehangen, het behangen hebben we ook nog maar weer uitgesteld. Het huis is redelijk aan kant, in elk geval voor ons doen.

Het is nu bijna twaalf uur, om drie uur gaan we rijden naar Schiphol. De koffers zijn half ingepakt, nog een paar dingetjes en we kunnen gaan!

En dan is de komende twee weken Makumba ons thuis:

Biotex, we zullen je missen maar ook erg genieten van een welverdiende vakantie!

Oranje(nog)gek(ker)

Afgelopen zaterdag hebben twee vrouwen met een oranje puntmuts ons hele appartementencomplex oranje versierd.

Omdat het hier een binnentuin betreft, dacht ik dat dit redelijk onopgemerkt zou blijven. Totdat ik vandaag een kijkje ging nemen op Google Earth:

Ik zorg dat ik vannacht maar op vakantie ga, dan hoef ik de verdere ontwikkelingen niet te volgen ;-)

Oranjegekte

Doe je er aan mee? Of doe je er niet aan mee?
Dat lijkt de vraag voor de komende maand(en).

Ik wil er eigenlijk niet aan mee doen. Want vind het ergens toch een beetje ordinair. Zeker voor iemand als ik die buiten de WK of EK om nooit langer dan vijf minuten naar voetbal kan kijken.

Deze week ben ik erachter gekomen waarom ik eigenlijk niet naar voetbal kan kijken. Ik vind het gewoon té spannend. Afgelopen week zat ik een kwartiertje te kijken naar de wedstrijd Nederland-Mexico. Ook al ken ik geen van de mooie mannen in het veld, ik zat er helemaal in! Het is de spanning, de suspense, dat ik nerveuzer en nerveuzer word. En dit is nog maar een oefenwedstrijd! Uiteindelijk ben ik maar weer verder gaan zappen, ik kon de spanning niet aan!

Straks kan en wil ik niet zappen. Dan wil ik het volgen en de ervaring van voorgaande kampioenschappen leert mij dat ik zelfs vol aandacht ga kijken naar wedstrijden van andere landen! En zal ik dus ook dit jaar weer midden in het kampioenschap zitten.

Twee jaar geleden waren Michael en ik twee weekjes op Kreta, precies, ja echt, tijdens het EK waar Griekenland natuurlijk Europees Kampioen werd. En dat was een feest! Een echt feest. Snorrende scooters, een hoop vlaggen, vuurwerk en heel veel blijde mensen.

Een aantal dagen daarvoor was Nederland uitgeschakeld. En wij waren volop in oranjegekte. Dat wil zeggen: in onze koffer hadden wij de nodige oranje-artikelen meegenomen en zochten tijdens de vakantie het leukste Nederlandse terras uit waar wij met nog meer oranjemensen konden genieten van de afgang. De Grieken waren als goede gastheren overtuigend in hun medeleven voor 'ons' verlies, maar of zij dat nu echt meenden?

Maar we dwalen af.. Het gaat erom of wij mee willen/zullen doen met de oranjegekte. Ook dit jaar zijn wij op vakantie tijdens het kampioenschap. De eerste wedstrijden zullen wij dus in Turkije zien. Nu moet er gepakt worden en nemen we oranjespullen mee?

Het antwoord is: 'ja, toch maar wel! Niet zozeer vanwege het Nederlandse voetbal als wel dat ik vermoed dat er ook een groot aantal Duitsers aanwezig zal zijn. En hoe kan je je beter in een vreemd land afscheiden van de Duitsers dan tijdens de voetbal? Inderdaad in een oranje shirt.

Dus onze koffer bevat: een oranje t-shirt met nummer 14 (een officiel replica uit 74), een oranje T-shirt van het Noortukkerhouts kampioenschap Kratstapelen en wat tierelantijntjes om charmant in je haar te doen.

Wij doen mee! En we zullen ons ook uiteraard als echte voetbalkenners gedragen en meepraten over alle wissels/kaarten en vrije trappen!

Laura VanRyn

Als je denkt dat je het slecht hebt, dan zijn er altijd mensen die het nog minder hebben.

Vandaag heb ik een waargebeurd horror-verhaal gehoord.

Ruim een maand geleden kregen twee vriendinnen in Amerika een auto-ongeluk. Een meisje overleed, het andere meisje raakte zwaargewond in een coma.
Het overleden meisje heette Whitney en was zwaar verminkt. Het meisje in coma heette Laura en was er ook slecht aan toe.

Voor Whitney is een begrafenis gehouden en voor Laura was haar familie aan het zorgen in het ziekenhuis. De laatste dagen ging het steeds beter met Laura. De zwellingen in haar gezicht werden minder en ze werd steeds beter aanspreekbaar. Het viel de familie wel op dat ze heel rare dingen zei, maar weet dat aan het feit dat ze zo lang in coma had gelegen.
Maar opeens begon er toch twijfel te komen.

En het meest afschuwelijke is gebeurd: Laura was niet Laura, maar Laura was Whitney.

De familie van Whitney had niet hun dochter begraven, maar een vriendin van haar. Dochter Laura waarvan de familie dag in dag uit naast het bed heeft gezeten, meegeleefd, meegezorgd heeft, was niet hun dochter maar haar vriendin.

De ouders van Whitney hebben nu een levende dochter, de ouders van Laura hebben geen dochter meer, die ligt al begraven in een ander graf.

Wat een gruwel! Het lijkt haast niet mogelijk, maar het is gebeurd.
Uiteraard wel in Amerika.

De ouders van Laura hebben tijdens het ziekbed van.. Whitney.. wel een blog bijgehouden. Dat kun je lezen op: Laura VanRyn

Artikel over het ongeluk: :
Chronicle Tribune

En op FOK!:
Verwisseling Slachtoffers verkeersongeluk