Baha'i - proloog

Al een tijd worstel ik met allerlei vragen rondom religie, het bestaan van God, het ontstaan van de aarde. Als katholiek opgevoed meisje heb ik toch altijd geprobeerd deze antwoorden via het Katholieke geloof te vinden. Maar ben daar uiteindelijk nooit in geslaagd.
Want uit de geschiedenis van De Kerk waarin oorlog, intrige, doodslag en hypocrisie de hoofdthema's zijn, kan toch alleen geconcludeerd worden dat zij het licht niet hebben gezien en daarmee dus de waarheid niet in pacht hebben?

Toch ga ik zo af en toe nog wel naar de kerk. Maar dan alleen als de dienst door jongeren is voorbereid. Dat sust mijn geweten, want dan voelt het toch alsof de dingen die ik hoor door eerlijke en oprechte gelovigen worden gedeeld met mij.

Mijn laatste bezoek aan de kerk was met Pinksteren. De dienst was voorbereid door de jongeren, maar werd uiteindelijk toch voorgegaan door de pastoor. Wij "vierden" dat de heilige geest over ons heen was gekomen. En inderdaad kreeg ik een soort van inzicht dat mij heel emotioneel maakte in de kerk. Ik was met twee vriendinnen die moeten hebben gedacht dat de woorden en muziek mij erg raakten.

Maar niets was minder waar. Het inzicht dat ik kreeg, was inderdaad heel sterk en heel intens. Het was het inzicht dat De Kerk complete onzin predikte. Dat het niet klopte en dat ik zo erg te doen had met allen die daar zaten en kritiekloos geloven en aannemen wat er verteld werd.

Het was een mooie dienst. De pastoor kreeg de geheel volle kerk aan het dansen met het spontaan ingezette 'happy days' door het koor. Al die grijsblauwe hoofden die gingen staan, gingen klappen en zingen, dat was mooi. En toch had ik mijn "inzicht".

De eerste vraag die beantwoord moet worden is natuurlijk waarom ik verdrietig werd en mij niet bevrijd voelde.
Ik voel/weet dat er meer is dan wat mijn ogen zien/wat mijn handen voelen en wat de wetenschap kan verklaren. Maar ik wil zo graag weten wat het is dat ik niet voel/zie of weet. Ook al was ik altijd gezond kritisch tegenover De Kerk, ze hadden altijd overal een reden of oorzaak voor. Dat was makkelijk, want als ik het onzin vond, dan nam ik het als onzin aan, had ik er geen eigen mening over, dan nam ik aan wat De Kerk zei. Ik pikte er dus gewoon mijn krenten uit de pap uit.

En nu kon dat niet meer. Ik voelde dat De Kerk het niet was en dat ik ze niet kon vertrouwen in wat mij door hen verteld werd. En dat maakt mij leeg, heel leeg en verdrietig.

Het heeft echter niet mijn geloof gebroken. Integendeel, misschien is het wel sterker geworden, alleen bestaat er nu geen instituut meer waar ik kan leren en herkenning kan vinden.
En daar heb ik dan wel weer behoefte aan.
Ik ben niet zo dwalende dat ik mij gelijk door de eerst voorbijkomende charlatan zal laten inpakken, maar ik ben wel zoekende.

Mijn lief komt uit een bewust atheistische familie. Zijn opa en oudoom (de bekende schrijver A.M. de Jong) hebben er in hun leven bewust voor gekozen afstand te doen van de kerk. Misschien was dat voor hen de uitkomst. Voor hun nazaten en geliefden bleef er nog steeds de zoektocht.

De weduwe van zijn opa woont en leeft al jaren bij Sai Baba in India. Zijn moeder wordt altijd emotioneel bij katholieke gebeurtenissen en zijn tante is actief in de Baha'i-gemeenschap.

Dat laatste heeft mij vanaf het moment dat ik erover hoorde, altijd al geboeid en bezig gehouden. Ik denk dat het moment is aangebroken om mij hier kritisch in te gaan verdiepen.
Vandaag is Stap 1 gekomen. Misschien blijft het bij enkel bij een proloog, misschien volgen er meer hoofdstukken...

"Laat niemand zich erop beroemen dat hij zijn vaderland lief heeft maar eerder dat hij de wereld liefheeft". Een bahá'í is een wereldburger, hij is in de welvaart van de gehele mensheid geïnteresseerd."

"Een echte bahá'í streeft er dag en nacht naar om vooruit te komen op het pad van vervolmaking. Het is zijn vurigste wens om zo te leven en te handelen dat de wereld door hem rijker en lichter wordt... Het is zijn levensdoel om zich zo te gedragen dat hij de oorzaak van blijvende vooruitgang wordt."